उनी प्रतिको मेरो गलत धारणा

श्रृजना आचार्य
यो पालीको सद्भाव दैनिकमा प्रकाशन गर्नुपर्ने सोमवारे स्तम्भलाई निरन्तरता दिन मैले अलि ठुलै चुनौतिको सामना गर्नुपर्यो । शनिवार अल्छिगरेकाले पनि होला आइतवार स्तम्भका लागि सामग्री तयार नगरी नहुने । अघिल्लो सोमवार प्रकाशन गर्नेगरी प्रहरी उपरिक्षक विक्रमसिंह थापासंग ब्यवसायीक सुरक्षाका विषयमा कुराकानी गर्ने प्रस्ताव राख्दा उनले तयारीका लागि एक हप्ताको समय मागेका थिए । त्यसैले शनिवार उनले मागेको म्याद सकिएकाले मैले पुन सम्झाए । तर शनिवार समय नमिलेकाले आइतवारका लागि समय तय भयो ।
आइतवार अंग्रेजी नयां वर्ष सुरु भएको दिन । केहि दिन देखि नेपालगन्जमा चैतमा जस्तै पोल्ने घाम लागेकाले आइतवार पानी पर्ला भन्ने त कल्पनै गरेको थिइन । तर आइतवार विहान १० वजे देखि नेपालगन्जमा अचानक पानी पर्न थाल्यो ।
म वाहिर निस्कदा पानीको रफ्तार त्यति ठुलो थिएन । त्यसैले यति सानो पानी छ पचाउंछु भनेर पानी छेक्ने साधन विनानै निस्किए । रेजिनाको घरमा खाना खाने तय भएकाले मलाई खाना पकाउनुपर्ने झण्झट थिएन । तर रेजिनाको घरमा खाना खाइसक्दा पानीले चुनौति दियो ।
एक घण्टा पर्खिए तर पानीको चुनौति कम भएन । मलाई काम नगरी नहुने, पानीले मेरो काममा बाधा हालिरह्यो । अब त अति भयो । मलाई पानी संग भित्रभित्रै रिस उठ्यो । तर मेरो रिससंग त्यो पानीलाई के मतलब । आफ्नो रफ्तारमा कमि ल्याउने कुनै संकेत गर्दैन ।

रेजिनाले पानीमा भिजेर नजानु भन्दै गर्दा म आफ्नै सुरमा निस्किए । अनि मोटरसाइकल स्टार्ट गरेर हुइकिए । धम्बोझि गाउंको गल्लिको बाटो गरेर जिल्ला प्रहरी कार्यालय पुग्दा मेरो शरिरको  अगाडीको भाग पुरै भिजिसकेको थिए । प्रहरी कार्यालयको भवनमा ओतिएर बसेकाहरु मलाई देखेर अचम्म परे । पानीमा भिज्दै आउनुपर्ने कुनै ठुलै कारण परेछकी भन्ने सोचे होलान भन्ने मलाई लाग्यो । तर उनीहरुतिर नहेरी म सिधै उपरिक्षकको कक्ष तिर हानीए ।
पुरै भिजेको कपडा सहित प्रहरी प्रमुखको कक्षमा उपस्थित हुंदा मलाई अलि अप्ठेरो महशुष भयो । म पुग्दा उनी कार्यालय कक्षमा बसीरहेका थिए । कोठा भित्र पुगेपछि म अलि टाढाको सोफामा बस्नै लागेको थिए उनले आफु नजिकैको सोफामा बस्न इशारा गरे । उनको कक्षमा अरु कोही थिएन । म उनी नजिकैको सोफामा गएर बसे ।
पहिलेनै कुराकानी गर्ने विषयमा छलफल भइसकेकाले त्यहां धेरै औपचारीकता निभाउनुपर्ने कुरै थिएन । सोफामा बस्ने वित्तीकै मैले डायरी निकाले । झोलामा हेर्छुछ मुभि क्यामेरा छ तर ब्याट्रि छैन । मलाई त्यति बेला रेजिना देखि झनक्क रिस उठ्यो । तर क्यामेरा त मैले नै राखेको हो । उसंग रिसाउनुपर्ने कारण त थिएन । गल्ति मेरै थियो । पत्रिकाको लागि कुरा गर्दैगर्दा टिभीको लागि पनि समाचार बनाउने मेरो योजना थियो । त्यो योजना भताभुङ्ग भयो ।
म केहीबेर अलमलमा परे ।
कुराकानी सुरु गरौ है सर ? मैले भने । उनले हुन्छ भन्ने संकेत गरे । म प्रश्न राख्दै जान थाले । उनको ब्यवहार अलि अनौठो लाग्न थाल्यो मलाई । मैले प्रश्न राख्दा उनी अस्वभाविक ढंगले आफ्नो घुम्नेकुर्चि सारेर मेरो निकै नजिक आइपुग्थे । तर म सामान्य ब्यवहार देखाउंदै थिए । प्रत्येक पटक प्रश्न राख्दा उनी मेरो नजिक आउंथे अनि जवाफ दिन फेरी कुर्ची सारेर पर जान्थे । मलाई अप्ठेरो लागिरहेको थियो । सोध्नुपनी भएन । कतिपय बेला उनले मेरो प्रश्नमा ध्यान नदिए जस्तो लाग्थ्यो । किनभने मैले गरेको प्रश्नमा उनि अर्कै जवाफ दिन्थे । त्यति बेला मैले सोंचे उनको ध्यान मेरो प्रश्न प्रति छैन अरुनै केही सोचिरहेको हुनुपर्छ । त्यहि क्रममा कुराकानी सकियो । मैले सोधेका करिब २५ प्रतिशत प्रश्नको जवाफ उनले ‘अफ द रेकर्डमा’ दिए ।
मेरो कुराकानी सकिएको थियो त्यहि बेला नेपाली कांग्रेसका नेता महेन्द्र मल्ल सहित दुई जना उपरिक्षक थापालाई भेट्न कार्यकक्षमा आए । उनीहरु आए पछि मेरो काम पनि सकिएकाले म वाहिर निस्कन खोजे । तर उनले मलाई चिया खाएर जानुस् भने ।
मैले सोचे उनको कक्षमा रहेका मल्ल र उनका साथि सहित सबैलाई चियाको अफर गरे होलान । त्यसैले हुन्छ भनेर केहीबेर बसे । पानीले भिजेकोले पनि जाडो भइरहेको थियो । त्यसैले चिया मेरो लागि फाइदाजनक देखेर उनको प्रस्ताव स्विकार गरे । तर मल्ल र उनका साथी केहीबेर कुराकानी गरेर बिदा मागे । उनीहरुलाई चिया खाएर जानुस् भनेनन् ।
अनि मेरो मनमा फेरी उनीप्रति अर्काे बिचार जन्मियो । किन उनीहरुलाई भनेनन् मलाई मात्र चियाको अफर गरे । मलाई कतिवेला त्यहांवाट उठेर जाउं जस्तो भएको थियो । महेन्द्रहरु उपरिक्षक थापाको कोठाबाट बाहिरीएपछि उनी अनौपचारीक कुराकानी तिर लागे । केहीबेर अनौपचारीक कुराकानी भएपछि चिया आयो । म चिया खाएर निस्कनै लागेको थिए । उनीसंग अब म जान्छु है सर भने । उनले सुनेनन् । फेरी भने अनि फेरी सुनेनन् । किनभने म उठेर उनीदेखि केही टाढा उभिएको थिए । अनि उनले भने श्रृजना जी द्धन्द्धकालको समयमा म दुई पटक एम्बुसमा परेकोले मलाई केही समस्या छ । त्यसैले म कान अलि कम सुन्छु ।
‘सरी सर’ मैले भने अनि त्यहांबाट निस्किए । पानी परिरहेकै थियो । म भिज्दै भिज्दै मेरो कार्यालय आए । बाटोभरी सोचे वास्तविकता थाहा नहुंदा मानिसले कसरी कसैप्रति नकारात्मक धारणा विकास गर्दाै रहेछ । एउटा राम्रो उदाहरण मैले मेरो अनुभवमा संगाल्ने मौका पाए ।
कार्यालय पुगेर पत्रिकाको लागि सामग्री तयार गर्नुपुर्व मेरो मनमा खेलेका यि अनगिन्ती भावना लेख्न उपयुक्त लागेर किबोर्डमा औला दौडाउन थाले ।