के सिकाउंदैछौ यिनलाई ?

श्रृजना आचार्य 

दिनभरी बन्दको अवरोध छिचोल्दै झण्डै ३० किलोमिटरको यात्रा पार गरेर चार वजे कार्यालयमा पुगेपछि पहिलो काम संधै झै जिमेल अनि फेसबुक पेज एकै पटक अन गरे । 

जिमेलमा आएको अफिसको एड्भाइजरी हेरीसकेपछि फेसबुक तिर नियाले । सबै साथीहरुले प्राय एउटै स्टाटस लेखेका छन् । जनजाति महासंघको बन्दका क्रममा पत्रकार माथि भएको आक्रमण र महासंघका महासचिव आङ्गकाजि शेर्पाले पत्रकारलाई बांकी राख्नेछैनौ भनेर दिएको धम्कि धेरैका स्टाटसका विषय बनेका थिए ।

हुन पनि बन्द, हड्ताल निकै अराजक बन्दै गएका छन् । आफ्नो माग राख्ने नैसर्गिक अधिकार सबैलाई हुन्छ तर त्यसो गर्दा अर्काको पनि अधिकार सुरक्षित हुनुपर्छ भन्नेकुरा हामी विर्षदै गएका छौं । 

विहान झण्डै ६ वजे बांकेको वनकटवाका लागि निस्कदा मनमा अनेक त्रास बोकेर निस्किए । कति ठाउंमा बन्द आह्वानकर्ता बसेका होलान ? कस्तो ब्यवहार गर्नेहुन ? यस्तै यस्तै प्रश्न मनमा उब्जियो । तर पनि जानु त थियो नै । 

नेपालगन्ज देखि कोहलपुर पुग्दा सम्म बाटोमा कुनै बन्दकर्ता देखिएनन् । बाटो अवरोध पनि थिएन । तर कोहलपुर देखि पश्चिम लागे पछि मदनचोक नजिक सडकमा ढुंगा थुपारेको देखियो । त्यो देखेर रविन्द्र कर्णले मोटरसाइकलको गति केही कम गर्नुभयो । सडक छेकेर ढुंगा राखिएको छ तर बाटोमा कोही मानिस छैन । नजिकै पुगेका थियो । सडक किनाराको एउटा घर अगाडी बाट एउटा आवाज सुनियो,  ए रोक रोक । मोटरसाइकल रोकियो । एउटा झण्डै १५ वर्षको अल्लारे युवक हिन्दि फिल्मको हिरो सलमान खानको स्टाइलमा अगाडी आयो । 

रङ्ग हालेर रातो बनाएको लामो कपाल मिलाउंदै, टाउको हल्का कोल्टे पारेर गजक्क पर्दै बोल्यो कहांवाट आएको ? रविन्द्र सर विस्तारै बोल्नुभयो नेपालगन्ज देखि । अनि फेरी उ कड्कियो, कहां जाने ? रविन्द्र सरले फेरी विस्तारै भन्नुभयो बनकटवा जाने । हामी चढेको मोटरसाइकलमा अगाडी पछाडी दुवै तर्फ मानवअधिकारकर्मी, अनुगमनकर्ता भनेर लेखेको थियो । सलमानखान स्टाइलमा त्यो युवकले पढ्यो अ नु ग म न क र्ता । त्यति पढी सकेर उसले सोध्यो कार्ड पनि होलानी ? रविन्द्र सर र बशन्त गौतम सरले पनि आफ्नो कार्यालयको कार्ड देखाउनुभयो । मैले घांटिमा पत्रकार परिचय पत्र झुण्ड्याएकी थिए । सलमान खान संग रविन्द्र सरको कुरा भइरहेकै थियो । यतिकैमा सडक छेउको घर नजिकै बाट सडक तर्फ आउंदै अर्काे कड्कियो ए ठोक ठोक । स्कुले पोषाकमा देखिएको सो युवकले हातमा यामानको लठ्ठी बोकेको थियो । 

ठोक ठोक भनेर मोटरसाइकल नजिक आएपछि बशन्त सरले किन ठोक्ने बाबु भनेर सोध्नुभयो । उसले निकै शान संग भन्यो बन्दमा मोटरसाइकल चलाउनेलाई ठोक्ने । त्यहि बेला मैले किलिक्क फोटो लिए । अनि उनीहरु केही हच्किए । बाटो छोडीदिए । अनि लाग्यौ हामी गन्तब्य तिर । रविन्द्र कर्ण जो २०४२ साल देखि महेन्द्र बहुमुखी क्याम्पसमा पढाउनुहुन्छ । झण्डै दुई दशक देखि मानवअधिकारका क्षेत्रमा काम गर्दै आउनु भएको छ । आज बन्दको क्रममा मोटरसाइकल चलाएको भन्दै १४ वर्षको ठिटोले हप्काउंदा उहां निकै नरम भएर बोल्नुभयो । उहांले आफुले कक्षामा पढाउंदा विद्यार्थीलाई अनुशासनका कुरा सिकाउनुभयो होला । आफुभन्दा ठुलालाई गर्ने आदरका विषयमा पक्कै कुरा गर्नुभयो होला । तर आज उहांले दिएको शिक्षा केही काम लागेन । 

आफ्नो बुवा समान कर्ण सरलाई हप्काउने ति युवकमा आफुभन्दा ठुलो प्रति कुनै सम्मान थिएन । बन्दको कारण समेत थाहा नभएका ति स्कुले विद्यार्थीलाई हामीले कस्तो भविष्य दिइरहेका छौं । रविन्द्र सर त्यहां वाट हिंडे पछि पनि निकै चिन्तित हुनुभयो । कुरा गर्दै हामी गन्तब्यमा पुग्यो । फर्किदा त्यो ठाउंमा ति विद्यार्थी थिएनन् । तर हवल्दारपुरमा आउंदा अर्काे हुलको सामना हामीले गर्नुपर्यो । 

शमशेरगन्जको हवल्दारपुर विद्यालय अगाडीको रुख तल मुस्किलले १५ वर्ष उमेर काटेका ३ जना त्यस बाहेक १० वर्ष नजिकका एक हुल बसेका थिए । आफु बराबरको लौरो लिएर । हामी ब्रेकर नजिकै पुगेपछि रुख तलबाट आवाज आयो । ए रोक रोक ठोक ठोक । हामी अत्तालिदै रोकियौ । 

हेछौं त ठुला मानिस कोही छैनन् । उनीहरुसंग के कुरा गर्ने ? हामी अलमलमा पर्यौ । एउटा फुच्चे बालक ठुलो लठ्ठी लिएर खडा भयो । अर्काेले रुख मुनीबाट उर्दि जारी गर्यो दुइटै मोटरसाइकलको सांचो लिएर आइज । 

हामी केही बेर केही नबोली मोटरसाइकलमा बस्यौ । केही बेर पछि बशन्त सरले भन्नुभयो हामीलाई पनि हिड्न नदिने ? उ बोल्यो । को हो तपाईहरु ? यति भन्दै गर्दा मेरो दिमागमा फुर्यो फोटो त लिनै पर्छ । अनि मोटरसाइकलवाट ओर्लिएर फोटो लिन थाले । ‘परिचय पत्र झिक्लान भनेको त क्यामेरा पो झिक्छन् ? आन्दोलनकारी बाबु बोल्यो । जसोतसो गरेर हामी त्यहांवाट पनि फुत्कियौ । 

सडकभरी अराजकताको दृष्य छिचोल्दै कार्यालय आइपुग्दा समेत अराजकताको सिलसिला रोकिएको छैन । पत्रकारलाई खुला मञ्चमा सार्वजनिक रुपमा बांकी नराख्ने धम्किका अगाडी मैले छिचोलेको अवरोध निकै भुसुना जस्तो लाग्यो । धन्य हामी कस्तो संस्कृति हुर्काइ रहेका छौं । भोलीको हाम्रो देशको भविश्य के होला ? 

२०६९÷०२÷०७